Ríkharður Hjartar Magnússon

Þetta er ömurlegt. Alveg ömurlegt. Hvernig heldur malbiksslektið eiginlega að kvikindin í náttúrunni hafi í sig. Heldur það að mávar lifi á kókópöffsi eða éti einfaldlega nógu óspennandi dýr til að  Disneylegar hugmyndir þeirra um náttúruna verði ekki fyrir áreiti veruleikans. Dýr éta önnur dýr. Úrkynjaður skríllinn vílar ekki fyrir sér að éta skepnur svo lengi sem hann þarf ekki að sjá eða heyra neitt sem slátruninni kemur við, en ofbýður svo þegar aðrar skepnur berjast við að hafa í sig.

Landsins ömurlegustu synir og dætur kveiktu á kertum út af hundi sem átti að hafa verið drepinn. Nú um daginn fóru 10.000 manns á einu bretti í Kína, engin kerti.  

það þunglyndislegasta í þessu öllu saman er þó sennilega blaðamaðurinn sem notar orðið harmleikur um álftareggjaátið og steypir sér svo í botnlaust tilfinningarúnk. Ef þetta er harmleikur er víst eins gott að hlaupa til og skjóta sig strax því náttúran en svo botnlaus af harmleikjum að við verðum öll búin að missa lífsviljan fyrir kvöldmat. 

	Harmleikur á Bakkatjörn
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Þessir Austurríkismenn. Það er alveg sama hvað er í gangi, ef það er nógu innilega sjúkt er nokkuð líklegt að það sé í gangi í Austurríki. Kerlingin sem drap börnin sín, geymdi í frysti og gróf undir gólfi fannst þar nýlega. Svo þessi Priklopril perri sem geymdi Natöschu Kampusch í kjallaranum í tíu ár. Og núna þessi hryllingur. Hvernig stendur á því að þessi meðalstóra þjóð elur af sér hvern hryllinginn af fætur öðrum? Manni dettur einna helst í hug Belgía með sína foráttuperra ef maður á að finna eitthvað í líkingu við þetta. Belgía og Austurríki. Svo sem svipuð ríki, hvorugt "alvöru" land að neinu leyti, austurríki hliðarríki við Þýskaland og engin sérkenni frekar en eitthvað sambandslandið þar, og Belgía er náttúrulega bara grín, tvær þjóðir í einu landi, Frakkar hreinir og klárir annars vegar og svo hálf-Hollendingar. Ekki furða að ESB bákninu hafi verið drullað niður í Belgíu, svona gersamlega hlutlausu svæði.

Já, og svo má ekki gleyma Austurríkismanninum Hitler. Hann var nú meiri kallinn. 

	Píslarvættið í hryllingshúsinu
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ég man eftir einni auglýsingu sem beint var að mér á ósvífinn hátt þegar ég var krakki. Helvítið hann Hemmi Gunn reyndi að skrökva í mig, þessi annars geðþekki og skemmtilegi maður. Hemmi reyndi að troða inn hjá mér ranghugmyndum og espa mig upp á móti foreldrum mínum, láta mig terrorisera heimilið í hedónísku frekjukasti. Hann var sem sagt að reyna að selja mér bílabrautir. Í auglýsingunni mærði hann bílabrautir eins og við var að búast en klykkti svo út með orðunum "mundu eftir bílabrautum næst þegar þú ferð út í búð".

Mundu eftir.

Já, Hemmi lét sem svo að það þyrfti ekki annað en að muna eftir þessu smáræði. Einhvertíma sat ég og horfði á sjónvarpið þegar auglýsingin birtist á skjánum. Eftir að hafa setið eins og negldur og látið Hemma ljúga í mig snéri ég mér að að pabba. Þar blasti við mér furðuleg sjón. Pabbi var nefnilega að stara á mig í stað þess að horfa á sjónvarpið og áður en ég náði að segja nokkuð spurði hann, greinilega búinn að sálgreina mig "heldur þú að þetta sé svona einfalt, það þurfi bara að rétt sisvona að muna eftir að kaupa þetta eins og maður þarf að muna að þakka fyrir sig?" Svo útskýrði hann fyrir mér að það sem sölumönnum gengi til væri að hjálpa sér, ekki mér. Þessi ábending um að muna eftir einhverju væri annars eðlis en þegar mamma minnti mig á eitthvað. Sjálfur minnti hann mig aldrei á neitt því hann sagði aldrei neitt, í mesta lagi "jæja þú þarna strákur, nú förum við" ef ég hafði farið með honum í heimsókn eitthvað að honum fannst tími til að fara. En skilaboðin voru einföld, ef ég ginntist á einhverju sem reynt var að fá mig til trúa að ég þyrfti var ég búinn að tapa. Það heyrði upp á mig að velja hverju ég ætlaði að trúa og ég yrði að stóla á sjálfan mig í því (og hann náttúrulega).Um tuttugu árum seinna var ég staddur í einhverju partíi í Reykjavík. Einhver náungi vildi gefa mér merki sem á stóð "bankanum þínum þykir ekki vænt um þig". Ég hló að honum. "Auðvitað þykir honum ekki vænt um mig, samband okkar hefur aldrei verið tilfinningalegs eðlis, ég vil ekki að það sé tilfinningalegs eðlis. Hélstu það þarna vanvitinn þinn?" Hann þagði. Hemmi Gunn og pabbi hans höfðu sennilega ekki frætt hann nógu vel og hann hafði bláeygur fengið sé duglegan yfirdrátt og verið gerður eignalaus um tvítugt. 

Ég þurfti að komast í snertingu við þá báða til að læra þetta. Pabbi meinti vel, en ég þurfti líka að komast í bakteríuna til að ónæmiskerfið gæti þroskast. 

Ég eignaðist aldrei bílabraut. Langaði ekki í hana.

það er alltaf jafn gaman fyrir börn að horfa upp á foreldra sína gera sig að fílum. Það er að sama skapi alltaf jafn leiðinlegt fyrir börn að komast að því hverskonar fífl foreldrar þeirra eru. Ég hef horft upp foreldra mína reyna að slá um sig á ensku með mjög hallærislegum árangri, vandræðalegt en alveg ægilega fyndið, og verður ennþá þetra þegar frá líður. Ég hef séð feður rífast og stympast þar sem þeir horfðu á börnin sín í íþróttum. Það var hræðilegt því þessir menn voru ekki að gera sig að fíflum, þeir voru fífl. Það var ömurlegt fyrir börnin að horfa uppá þetta og hefur ábyggilega ekki skánað í minningunni. Fullorðið fólk rífast á almannafæri. Strákar heima á Egilsstöðum sem æfðu fótbolta sögðu mér að það væri voðalega svipað að spila allstaðar á austurlandi(held að það hafi ekki mikið verið farið í lengri ferðir) nema á Vopnafirði. Þar var illa þokkað að vera á kantinum því ef menn hættu sér of utarlega þá hræktu foreldrar og ömmur á þá. Ekki mikil sjálfsvirðing í því ef satt var. En ég er ekkert viss um að Vopnfirðingar hafi verið neitt verri en aðrir. Þeir gátu ekkert í frjálsum, fengu örfá stig ÚÍA mótum en rúlluðu upp fótboltaleikjum á móti félögum sem voru margfallt stærri. Ég held að fótbolti hafi bara verið málið á Vopnafirði og ekkert annað. Það er nefnilega hægt að láta allann fjandann vera málið.

"Ég vildi að það væri ekki svona margt sem þú fékkst ekki að gera" sagði stelpan við mömmu sína og hélt áfram að æfa sig á píanóið. "Ég ætla ekkert að fara að lifa ykkar drauma!" öskraði Daníel í næturvaktinni á pabba sinn, sem vildi að hann yrði læknir. Það er göfugt í sjálfu sér að vilja að sonur manns verði læknir, en það er alveg hræðilegt að neyða sonn sinn til að verða læknir. 

Mér varð hugsað til pabba Daníels í dag þegar ég las bakþanka fréttablaðsins. Þar var foreldri að lýsa þeirri hræðilegu uppgötvun að dóttir hennar langaði til að verða prinsessa, og þar að auki prinsessa sem Walt Disney hafði teiknað. Þrátt fyrir að hún hefði gert allt sem í hennar valdi stóð til að dóttirin yrði sjálfstæð hafði hún samt tekið ákvörðun sem henni var ekki þóknanleg. Og hún ætlaði að taka á þessu, dóttirin skyldi læra að vera sjálfstæð ALVEG EINS og mamma.

 Allar fýlulegar athugasemdir um að ég sé að kasta steinum úr glerhúsi, því ég eigi ekki börn eru afþakkaðar, sömuleiðis athugasemdir þess efnis að himininn sé blár og vatn blautt.